Kimi zaman başını göğe kaldırırsın; umutla bakarsın, “Buradan sonra düzelir” dersin. Kimi zaman da dizlerin yere değer, gözün dolu, gönlün yorgun… Ama yine de devam edersin. Çünkü içindeki bir ses, "Yol sensin" der. O sesi dinlersen, karanlık bile yol olur sana.
Yolculuk, yalnızca bir yere varmak değildir. Yolculuk, o yolu kim olarak yürüdüğündür. Bazen tek başına, bazen bir eşlikçiyle, bazen yükünle... Ama hep kendinle. O yüzden ne yolda çıkan taşlardan kork, ne de kaybolmaktan. Kaybolduğun yerde bile kendini bulma ihtimalin var.
Yürümeye devam et. Adım küçük, niyet büyük olsun. Çünkü her adımda, hem yolu açarsın hem de içindeki yolcuyu daha çok tanırsın. Ve belki bir gün fark edersin: Meğer yol da senmişsin, yolcu da…
